Wyobraź sobie nastolatka, który bierze rewolwer

dziadka i idzie do szkoły w swoje 18 urodziny tylko w jednym celu – rozwalić swojego byłego kumpla, a później popełnić samobójstwo.

Boże Ty mój! Książka o emo?! - Dokładnie takie myśli miałam po przeczytaniu pierwszych strony „Wybacz mi, Leonardzie”. Dzieciak, który na wszystko narzeka, nic mu się nie podoba i jest typowym irytującym nastolatkiem. Łatwo źle ocenić nie znając całej historii. Dałam szansę Quickowi na przedstawienie historii dzieciaka, który był skreślony na samym początku.

Kolejny raz życie mnie nauczyło, że warto dawać szanse! Leonard mnie przekonał! W zasadzie jego życie, które jednak jest wybitnie wredne! Ociec, który ma problem z prawem, dragami i wszystkim co się da. Puszczająca się mamuśka, która nie pamięta, że jej syn wchodzi w dorosłość. Nieczuli i wybitnie wredni rówieśnicy, którzy zamykają się na innych. „Rozbierane zapasy” z kumplem. Fajny miks? Witaj w świecie Leonarda! Nic jak tylko wziąć pistolet i … i później usłyszymy o kolejnej strzelaninie w amerykańskiej szkole. W końcu taki był plan głównego bohatera.

W ciągu lektury poznajemy przyczyny obecnego stanu, jak i samego Leonarda, który jest w sumie dobrym dzieciakiem pragnącym zbawienia i zobaczyć światło w tunelu. Dobrym, ale też bardzo samotnym. Samotność może zabijać i to jest właśnie głównym problemem poruszanym w tej książce. Przecież nawet gdy jest nam bardzo źle, a jest przy nas bliska osoba, to wszystko się ułoży.

Z perspektywy przeczytanej lektury muszę zwrócić szczególną uwagę na listy do Leonarda z przyszłości. Bardzo ciekawy zabieg, który pozwolił mi zrozumieć o czym marzy ten młody chłopak. W konfrontacji z rzeczywistością jest to tak absurdalnie kontrastujące, że czytelnikowi robi się okropnie szkoda i czujemy straszne współczucie.

Smutna historia z nadzieją w tle. O tym, że samotność zabija, ale również o tym, że wystarczy chwila, aby życie przestało być tak wredne. Troszkę inna niż wszystkie. Bardzo typowa dla QUICKA. Z jedną ogromną WADĄ: czyta się za szybko!